مقدمه ( از گلستان سعدی)

جهان ای برادر نماند به کس                  دل اندر جهان آفرین بند و بس
مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت                که بسیار چون تو پرورد و کشت
چو آهنگ رفتن کند جان پاک               چه بر تخت مردن چه بر روی خاک